การพัฒนา

ทีมสามีภรรยา อโมเล คุปเต และ ทีปะ ภติยา (Deepa Bhatia) พัฒนาเนื้อเรื่องที่ต่อมากลายมาเป็นเนื้อเรื่องของภาพยนตร์เรื่องนี้ เพื่อใช้งานสำหรับทำความเข้าใจว่าทำไมเด็กบางคนไม่สามารถเข้าได้ดีกับระบบการศึกษาแบบทั่วไป การทำงานของทั้งสองเริ่มต้นจากเรื่องสั้นที่พัฒนามาเป็นบทภาพยนตร์โดยใช้เวลากว่าเจ็ดปี ภติยากล่าวในบทสัมภาษณ์กับ เดอะฮินดู ว่าเธอได้รับแรงบันดาลใจแรกเริ่มมาจากชีวิตวัยเด็กของผู้ผลิตภาพยนตร์ชาวญี่ปุ่น อากีระ คุโรซาวะ ซึ่งมีผลการเรียนแย่ในสมัยเรียน เธอระบุว่าจากตอนหนึ่งในชีวประวัติของคุโรซาวะ ซึ่งเขาเริ่มมีผลการเรียนดีขึ้นหลังพบกับครูศิลปะที่ให้ความใส่ใจกับเขา กลายมาเป็นแรงบันดาลใจของเธอว่า “ครูคนหนึ่งสามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตของนักเรียนคนหนึ่งได้”[2]

ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นประสบการณ์การแสดงควบคู่กับการกำกับภาพยนตร์ครั้งแรกของข่าน เขายอมรับว่าการเปลี่ยนผ่านนี้ท้าทาย และระบุว่าแม้เขาอยากจะกำกับภาพยนตร์มาโดยตลอด แต่การกำกับภาพยนตร์ถือเป็นเขตแดนใหม่สำหรับเขา[7] ข่านระบุว่าชื่อของภาพยนตร์มาจากว่าภาพยนตร์นี้เป็นมุมมองสำหรับเด็กที่มีความบกพร่อง ชื่อของภาพยนตร์ให้ความรู้สึกในเชิงบวก “เด็กทุกคนล้วนพิเศษและมหัศจรรย์ เหมือนกับดวงดาวบนพื้นโลก” ซึ่งกลายมาเป็นชื่อของภาพยนตร์[8]

การถ่ายทำ

การถ่ายทำหลักดำเนินในประเทศอินเดีย กินระยะเวลา 5 เดือน[9] ข่านใช้เวลาสองวันแรกหมดไปกับการกำกับบล็อกกิงสำหรับฉากแรกที่จะถ่ายทำ ซึ่งคือฉากที่อิศานเดินกลับบ้านจากโรงเรียน[10] ข่านเชื่อว่าผู้ชมไม่ควรจะรับรู้ได้ว่ามีกล้องอยู่ จึงเลือกวิธีการถ่ายแบบง่ายซึ่งมีการขยับกล้องค่อนข้างน้อย[11]

ฉากเปิดของภาพยนตร์ถ่ายทำในสถานที่จริงที่ฟิล์มซิตี มุมไบ[12] ฉากฝันร้ายที่อิศานฝันว่าพลัดหลงจากมารดาที่สถานีรถไฟ ถ่ายทำที่ฉากถ่ายทำภาพยนตร์ถาวรสำหรับสถานีรถไฟในมุมไบ[13]

ฉากโรงเรียนทั้งหมดถ่ายทำในสถานที่จริง โดยโรงเรียนแรกของอิศานนั้น ทีมงานมองหาโรงเรียนในมุมไบที่ให้อารมณ์ “กดขี่” เพื่อให้เกิดความรู้สึก “หนักหน่วงในโรงเรียนในมหาคร“[14] และได้เลือกถ่ายทำที่โรงเรียนเซนต์เซเวียร์ (St. Xavier's School)[15] เนื่องจากโรงเรียนตั้งอยู่บนถนนหลัก การถ่ายทำดำเนินไประหว่างสุดสัปดาห์เพื่อลดเสียงพื้นหลังที่รบกวนการถ่ายทำ ในตอนที่ถ่ายทำฉากอิศานถูกไล่ออกจากห้องเรียนในตอนต้นของภาพยนตร์นั้นตรงกับวันที่มีการจัดมุมไบมาราทอนพอดี ทีมงานใช้การติดแผ่นอะคริลิกใสบนหน้าต่างของห้องเรียนเพื่อช่วยลดทอนเสียงจากงานมาราทอน[16] โรงเรียนมัธยมนิวอีราในปัญจคนิ ใช้ถ่ายทำเป็นโรงเรียนประจำของอิศาน ส่วนบ้านหลังเล็กของอิศานถ่ายทำในนิคมไมซอร์ เมืองเจมพูร์[17]

นักแสดงเด็ก

มีนักเรียนจริง ๆ เข้าแสดงตลอดทั้งเรื่อง ข่านยังให้เครดิตความสำเร็จของภาพยนตร์ว่ามาจากเด็กเหล่านี้ และข่านเองยังได้รับความนิยมอย่างมากในบรรดาเด็ก ๆ[7] นอกจากนี้ ข่านยังให้ความสำคัญอย่างมากต่อความต้องการของเด็ก ๆ ในวันต่อวัน และทุ่มเทอย่างมาก[8] ทีมงานยังมีส่วนร่วมในการหาอะไรให้เด็ก ๆ ทำโดยไม่เบื่อตลอดการถ่ายทำ[18] ผู้ประสานงานของโรงเรียนมัธยมนิวอีรา ดักลาส ลี (Douglas Lee) มองว่าประสบการณ์ที่ให้นักเรียนเข้าร่วมแสดงด้วยนี้ไม่เพียงแต่ช่วยสอนให้เด็ก ๆ รู้จักความอดทนและการให้ความร่วมมือ แต่ยังช่วยให้พวกเขาเข้าใจดียิ่งขึ้นว่าจะปฏิบัติตัวเช่นไรกับเด็กที่มีปัญหาในโรงเรียนเช่นเดียวกับอิศาน[19] เนื่องจากการถ่ายทำที่โรงเรียนนิวอีราดำเนินไปในช่วงวันหยุดฤดูหนาว นักแสดงที่รับบทเพื่อนร่วมชั้นของอิศานทิ้งช่วงวันหยุดยาวมาเพื่อเข้าร่วมแสดง[20] นอกจากนี้ยังมีการนำเอานักเรียนจากโรงเรียนโดยรอบมาเพื่อเติมเต็มฉากหลังของภาพยนตร์[21] มีเด็กราว 1,500 คนในฉากกว้างของฉากเทศกาลศิลปะซึ่งเป็นจุดสูงสุดของภาพยนตร์ ในชณะที่ฉากขนาดกลางใช้เด็กราว 400 คน[22]